عطر آشنایی !
تو ای یگانه ی من !
تو ای همیشه بهار !
سکوت را بشکن ، لب به گفتگو بگشا
چرا زبان نگاه مرا نمی فهمی ؟
مگر نگاه پر اشک من سخنگو نیست ؟
مگر به جان تو از عاشقی هیاهو نیست ؟

چه روزها که ندیدم تو را و در دل من 
غم جدایی و اندیشه وصال تو بود
به شام خلوت من در فضای تنهایی
چه ماهها که نبودی تو و ، خیال تو بود .

سخن ز هجر تو در گوش آسمان گفتم 
به جای اشک ، ز چشمش گل ستاره چکید 
حدیث قهر تو را تا که آفتاب شنید –
ز دیدگان درخشان او شراره چکید .

ز دوری تو سخن با ستارگان گفتم
هزار لرزه به جان ستارگان افتاد
صدای گریه من در سکوت خلوت شب –
چنان نشست که مرغ شب از صدا افتاد.

تو ای بهشت خدا !
بیا به پاس دل من از این سفر بگذر
سفر مکن که مرا طاقت جدایی نیست 
ز سر بگیر به یک بوسه ، آشنایی را
که هیچ عطر به از عطر آشنایی نیست .

به خواب دوش تو را دیدم ای ستاره بخت !
مرو که تازه کنی یاد خواب دوشین را 
تو باز آمده ای از سفر که بار دگر –
به بوسه باز کنی آن لباس نوشین را

مرو مرو که نلرزد ستاره در دل شب 
مرو که اشک غم از چشم آسمان نچکد 
جدامشو ز من ای پای تا به سر نوشین 
مرو از غزل مرغ شب فغان نچکد

(( مهدی سهیلی ))