هوا ترست به رنگ هوای چشمانت 
دوباره فال گرفتم برای چشمانت 
اگر چه کوچک و تنگ است حجم این دنیا 
قبول کن که بریزم به پای چشمانت 
بگو چه وقت دلم را ز یاد خواهی بر د
اگر چه خوانده ام از جای جای چشمانت 
دلم مسافر تنهای شهر شب بو هاست 
که مانده در عطش کوچه های چشمانت 
تمام اینه ها نذر یاس لبخندت 
جنون آبی در یا فدای چشمانت 
چه می شود تو صدایم کنی به لهجه موج
به لحن نقره ای و بی صدای چشمانت 
تو هیچ وقت پس از صبر من نمی ایی 
در انتظار چه خالیست جای چشمانت 
به انتهای جنونم رسیده ام کنون 
به انتهای خود و ابتدای چشمانت 
من و غروب و سکوت و شکستن و پاییز 
تو و نیامدن و عشوه های چشمانت 
خدا کند که بدانی چه قدر محتاج ست 
نگاه خسته من به دعای چشمانت.